เช้านี้ตื่นแต่มืดเพราะคนข้างๆออกไปเข้าห้องน้ำ บ้านโบราณที่มีประตูไม้น่ะ มันทำยังไงก็ไม่สามารถเปิดประตูให้เสียงค่อยได้ เฮ้อ... ทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วก็ออกไปเดินดูหมู่บ้านอีกรอบ เข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ ชาวบ้านคงเบื่อมั่งล่ะว่านักท่องเที่ยวนี่ไม่รู้มาดูบ้านตูทำไม ใครอยากดูหมู่บ้านแบบละเอียดสามารถติดต่อไกด์ให้พาเดินดูได้นะคะที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน แต่เราไม่ได้ใช้บริการเค้าหรอกเพราะเดินเองจนทั่วหมู่บ้านแล้ว
The noise from an old wooden door woke me up when Alex needed to go out for toilet. There was no way to make it quiet. That was the only drawback staying in such an old historical house ;) After breakfast, we went for a walk in the village again. Wandering around from house to house, I wondered whether the villagers would get sick of tourists like us. If you like to see and learn about the village in more detail, contact the information hut at the village entrance for a free guided village tour.
ก่อนจะลาจากฮาฮเวได้คุยกับคนที่เป็นไกด์แป๊บนึง เลยได้ความว่ารูปร่างของหมู่บ้านเป็นที่รู้กันว่ามีรูปร่างเหมือนดอกบัวที่ลอยอยู่บนน้ำ ในหมู่บ้านจะเห็นบ้านที่มุงหลังคาต่างกันสองแบบ หลังคากระเบื้้องเป็นบ้านคนรวย หลังคามุงจากเป็นบ้านคนรวยน้อยกว่า... หลังคาจากจะถูกจากใหม่วางทับจากเก่าทุกปี และทุก 4-5 ปีก็จะเปลียนใหม่ทั้งหลังคา ด้วยความมีน้ำใจของไกด์ เธอเดินส่งเราถึงบันไดรถเมล์ ทำให้คนขับนึกว่าเธอจะขึ้นมาด้วย เลยเก็บตังค์สามคน กว่าจะรู้ว่าจ่ายตังค์เกินไปก็เมื่อลงจากรถแล้วนั่นแหล่ะ นี่ล่ะหนาพูดภาษาเค้าไม่ได้ก็เปิ่นแบบนี้ล่ะ
Before we left Hahoe, we spoke with a guide and got to know few things. For example, the shape of the village with the river bends around, it looks like lotus flower floating on water. There are two types of roof in the village, i.e. tiled roofs mean the owners are rich and perhaps a nobel family. Thatched roof signifies less rich people :) Every year, new straw patches are put on top, and the whole thatched roof is changed over every 4-5 years. When it was time to leave the village, the guide walked with us to the door of the bus, which made the bus driver think she would come along. We realized later that we had paid tickets for 3 people. Well, one of the minor disadvantages of not knowing the language!
Dosan Seowon เป็นที่ที่เราเลือกไปชม เพราะอยากเห็นว่าสถาบันที่สอนตามหลักขงจ์๊อเป็นยังไง สถานที่นี้้สำคัญขนาดรูปของสถาบันได้ถูกนำไปพิมพ์ที่ด้านหลังของธนบัตร 1000 วอน และ Yi Hwang คนก่อตั้งสถาบันนี้ รูปของเขาก็ถูกพิมพ์อยู่บนด้านหน้าธนบัตร 1000 วอนด้วยค่ะ
We picked Dosan Seowon - and old Confucian Academy - out of many interesting sites, because we would like to learn more about this legendary philosophy. It is so important that the picture of this particular academy is printed on the back of every 1000 Won Korean banknote, and a portrait of Yi Hwang, the founder of the academy, is printed on its front.
นั่งรถกลับเข้ามาที่ตัวเมืองอันดง แล้วตั้งใจจะไปดูพระพุทธรูปหินแต่ว่าหิว เลยไปตลาดเพื่อทาน Jimdak ก๋วยเตี๋ยววุ้นเส้นไก่ผัดซอสดำที่มีชื่อของเมืองอันดง ส่วนของตลาดที่เรียกว่า Jimdak street จะเป็นร้านขายเจ้าก๋วยเตี๋ยวนี่อย่างเดียวเลย เราไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน เลยถามหนุ่มสาวเกาหลีคู่หนึ่งที่เดินสวนมา
เค้าบอกว่า "เราทั้งคู่เพิ่งไปหม่ำมาเหมือนกัน คุณหิวมากรึเปล่าล่ะ เพราะก๋วยเตี๋ยวที่ถนนนั้นน่ะเค้าขายพร้อมไก่ทั้งตัวเลยนะ จานใหญ่มากกกกกก"
จะหิวขนาดไหนจะให้ยัดไก่ทั้งตัวที่ผัดกับก๋วยเตี๋ยวมันคงเกินความสามารถ พ่อหนุ่มก็พูดต่อว่า "ร้านที่ผมไปทานมาน่ะ เป็นร้านเดียวที่ยอมทำก๋วยเตี๋ยวกับไก่ครึ่งตัว ผมพาไปนะ"
ก็เดินตามต้อยๆไปน่ะสิคะ แล้วก็สมใจอยาก ก๋วยเตี๋ยวผัดใหม่ๆเผ็ดๆร้อนๆ อร้อย อร่อยยยยยย ใครไปอันดงต้องลองให้ได้นะ Back to Andong town, we were going to see a stone Buddha, but we were too hungry. So we went to a market and searched for the famous Andong Jimdak dish - fried glass noodles with chicken and black sauce. One part of that market is called Jimdak street, where they sell only Jimdak. We didn't know our way around, so we asked a Korean couple.
The guy said "We just had Jimdak! Are you really hungry? All the restaurants on that street sell it only noodle with the whole chicken, and it's really big!"
Although we were really hungry, but a whole chicken sounded far too much. The guy continued "The restaurant where we were can do it with only half a chicken. I'll take you there".
We followed :). It was DELICIOUS! Don't miss it if you visit Andong!!!
เวลาพอมีแต่เหนื่อยที่จะเดินทางไปดูอย่างอื่น แล้วอีกอย่างเราวางแผนกันว่าจะไปเดินขึ้นเขาซะหน่อย เห็นว่าคนเกาหลีนิยมการขึ้นเขาอย่างมากเลยต้องลองเอาอย่าง ร้านขายอุปกรณ์กีฬา Outdoor ที่มีอยู่เกลื่อนกราดพอเข้าไปดูแล้วตื่นตาตื่นใจมาก สินค้าทุกรุ่น ทุกแบบ หลากสีสัน อะไรใหม่ๆที่ไหนเค้ามีที่เกาหลีมีหมดค่ะ ในที่สุดเราทั้งคู่ก็ได้ของที่ระลึกกลับบ้านเป็น Hiking boots แบบเบาๆเหมาะกับการขนใส่กระเป๋าตอนไปเที่ยวเป็นอย่างยิ่ง สีสวยอีกต่างหาก ไอ้เจ้าบูทอย่างดีที่มีอยู่ไม่ได้ขนไปเพราะมันหนักมากกกกกกกกก ฉันได้ถุงมือมาหนึ่งคู่ เพราะแอบเห็นพี่ป้าน้าอาทั้งหลายใส่กันไปขึ้นเขา สีนอกจากจะจ๊าบแล้วส่วนกันลื่นด้านในฝ่ามือยังเป็นรูปดอกไม้อีก เก๋ซะ...
กลับโซลแล้วค่ะ นั่งรถเมล์เมื่อยก้นประมาณสามชั่วโมงเท่านั้น
We were too tired to see more Andong sights, and we planed to do some hiking the next day, so better be a bit prepared. Koreans love outdoor sports very much, and this showed well in sport shops. There were plenty of models, styles, colours to choose for gears, clothes, etc. Finally, we got some Korean souvenir :) colourful light hiking boots for both of us. They are suitable for taking along on trips when we don't want to carry too much extra weight. I also got a pair of colourful gloves with a special anti-slip coating on the palm side, which featured a flower pattern. :)
It took us only 3 hours by bus to get back to Seoul that evening. Korea is small.
No comments:
Post a Comment