11.5 days in Korea: The end

วันสุดท้ายมีเวลาไม่เยอะ เพราะเครื่องบินออกช่วงเช้า เมื่อคืนนอนหรูหน่อยเพราะคะแนนสะสมจากสายการบินจะหมดอายุเลยต้องเอามาแลกเป็นโรงแรมซะหนึ่งคืน อย่างทีเคยบอกว่าเราสองคนเบื่อมากๆกับการนอนโรงแรมหรู เพราะไม่ว่าไปประเทศไหนนอนโรงแรมสี่ห้าดาวก็ให้ความรู้สึกเดียวกัน หน้าตาเหมือนๆกัน แพงเหมือนกัน จะหยิบจับอะไรก็คิดเป็นเงินไปหมด มิหนำซ้ำทำเลก็สู้เกสท์เฮ้าส์ใจกลางเมืองไม่ได้ คิดดูสิคะตอนนอนเกสท์เฮ้าส์หรือโฮสเตลน่ะ มีอาหารเช้าฟรี น้ำหรือเครื่องดื่มฟรี อินเตอร์เน็ทก็มีใช้ฟรีๆ และถ้าโชคดีหน่อยก็ได้แลกเปลี่ยนทัศนะกับเพื่อนร่วมเดินทางที่พักที่เดียวกันเป็นที่สนุกสนาน เจ้าโรงแรมห้าดาวมันมีแบบนี้ซะที่ไหน แต่ของแบบนี้มันก็นานาจิตตังนะคะคุณผู้อ่าน ที่ว่ามานี้มันก็เป็นความรู้สึกส่วนตั๊วส่วนตัวเท่านั้นอย่าคิดมากค่ะ ทางโรงแรมมีชั้นบริการสปาและฟิตเนส เช้านั้นก็เลยตื่นแต่เช้าไปแช่น้ำร้อนกะเข้าซาวน่าก่อนกลับให้สมใจ คุณภาพไม่เท่าจิมจิลบังที่เคยเข้าแต่ก็พอใช้ได้(ไม่ฟรีนะ)

There wasn't so much time on the last day in Korea because our plane left before noon. We stayed in a top-end hotel last night which we got from nearly expired air mile points. As mentioned earlier we both don't like 4-5 stars hotels because staying in such hotels just give you the same feelings all around the world. Beside, whatever you touch, they charge you, and the locations are not as good as downtown guesthouses. The guesthouses and hostels/motels we stayed in Korea provided free of charge breakfast, drinks and internet. If lucky, we could even have a chitchat with other travelers who stay in the same place. Do you find those in 5 stars hotels? Well, this pretty much depends on personal taste. What we say here is just ours :) The hotel we stayed at had spa and fitness center, so we got up early to experience once more the hot pool and sauna. It wasn't as good as at the Jimjilbang but good enough for us to get a final treatment before leaving the country.

ท้ายที่สุดที่สนามบิน ​Incheon ยังสามารถสร้างความประทับใจตอนจบได้ด้วยในสนามบินจะมี Cultural experience center อยู่หกแห่ง เราได้สัมผัสสองแห่ง แห่งแรกคือนิทรรศการงานฝีมือเกาหลี ซึ่งมีพวกเครื่องปั้นดินเผา และรูปวาดต่างๆ ส่วนที่ใกล้ประตูขึ้นเครื่องของเรา เป็นจุดสอนทำของใช้จากกระดาษฮันจิ อเล็กซ์เข้าไปนั่งทำโดยมีสาวเกาหลีเป็นผู้สอน อุปกรณ์ฟรีหมดทุกอย่างค่ะ หลายๆสนามบินที่เราเคยผ่านจะเหมือนๆกันจนน่าเบื่อ แต่ที่นี่นอกจากนักท่องเที่ยวจะได้เรียนรู้ศิลปะวัฒนธรรมก่อนจากแล้ว ยังได้และของใช้ติดมือกลับบ้านเป็นที่ระลึกอีกด้วย

One last nice surprise awaited us at Incheon airport. They had 6 cultural experience centers throughout the airport. We saw an exhibition of Korean ceramics & arts and a handicraft place near our gate. At the latter, they provided Alex with free materials and instructions how to make a small tray out of Korean Hanji paper. So while airports are usually the same and boring everywhere, we had a nice last impression even here, and got one last Korean souvenir for home.

และแล้วก็ต้องลาเกาหลีกลับบ้านแบบจำใจ ตกลงกันว่าจะกลับมาเที่ยวใหม่ตอนฤดูใบไม้ร่วง ขอบพระคุณผู้ที่ติดตามอ่านจนจบ ขอบพระคุณผู้ให้กำลังใจด้วยการติดสินบนว่าจะส่งของมาให้ถ้าเขียนจบ(แล้วเขาผู้นั้นก็ใจร้อนส่งของมาก่อนที่จะเขียนจบ ฮ่าๆ ใจร้อนเหมือนใครหนอ อิ อิ) เที่ยวมาซะเยอะ เพิ่งเคยเล่าจบก็คราวนี้เอง เหนื่อยกว่าไปเดินขึ้นเขาอีกแน่ะ

Finally, we had to leave even though we didn't want to yet. So, we agreed to be back in Korea again some day in autumn. Thanks to the readers who followed our stories till the end. There are many trips that I planned to share, but this is the only trip I managed to write from start to the end. *phew* this is more tiring than hiking ;)

สรุปว่าเที่ยวเกาหลีได้ความประทับใจหลายอย่าง โดยเฉพาะความมีน้ำใจช่วยเหลือนักท่องเที่ยวของคนเกาหลี ธรรมชาติก็ยังสวยงามเพราะมลภาวะยังน้อยนัก นักท่องเที่ยวยังไม่เยอะทำให้ไม่พลุกพล่าน อาหารอร่อย และความสะอาดเป็นเลิศ ส่วนเรื่องไกด์บุ๊ค ต้องทำใจนะคะว่าไม่ว่าเล่มไหนก็จะให้ข้อมูลบางอย่างที่ล้าสมัยไปบ้าง เพราะประเทศเกาหลีกำลังพัฒนาอย่างมาก หลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงภายในเวลาอันรวดเร็ว ต้องพึ่งศูนย์บริการนักท่องเที่ยวกันหน่อย ก่อนไปฝึกภาษาเกาหลีไปก่อนจะได้ประโยชน์มาก เพราะคนส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ภาษาเกาหลีไม่ยากค่ะมีอักษรไม่กี่ตัวเอง หัดๆแป๊บเดียวก็พอเอาตัวรอดได้ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆต้องการล่ามช่วยเหลือ เราสามารถโทรศัพท์หมายเลข 1330 ได้ตลอด 24 ชั่งโมง เบอร์นี้นอกจากเค้าจะบริการข้อมูลท่องเที่ยวแล้ว ยังให้บริการแปลภาษาด้วยค่ะ บางครั้งที่เราสื่อสารกับพ่อค้าแม่ขายไม่ได้เรายังลองใช้เลยได้ประโยชน์มากๆ แต่ถ้าใครวางแผนล่วงหน้านานๆหน่อย ก็สามารถขอใช้บริการไกด์ท้องถิ่นได้ฟรี ลองเข้าไปดูข้อมูลของ Goodwill Guide ดูนะคะ

ข้อมูลท่องเที่ยวนอกจากจะได้จากหนังสือสองเล่ม(Rough Guide กับ Lonely Planet)ที่เล่าให้ฟังก่อนหน้านี้แล้ว เว็ปต่างๆก็ช่วยได้เยอะค่ะ เช่น ห้อง Blue Planet ในเว็ปพันทิป, อสท เกาหลี, http://english.visitkorea.or.kr แล้วก็ Dr. Google

จบแล้วค่ะ

Summary of our Korea trip: Korea impressed us with a lot of things, especially the generosity of people who love to help tourists. Nature is still beautiful and little polluted. It is not (yet) a top tourist destination, so no huge crowds (I don't count those school children;). The food is fantastic. The cleanliness is world class. We just have to ignore that much information in the guidebooks are outdated, since Korea is developing so rapidly, so it was necessary to consult their tourist information centers. It is better to learn a few important Korean words, because not many Koreans speak English or any other language. If you are not interested in the language, there is a free hotline to help tourists on the sights and with translation. This 24 hours service number 1330 is very useful. We once used the service to communicate with a shop seller, which was really helpful. If you plan a trip enough in advance, you can try free local guides from Goodwill Guide.

For us, we used our guidebooks and few of other websites, e.g. http://english.visitkorea.or.kr and Dr. Google

The end.

11.5 days in Korea: DMZ tour

เกือบวันสุดท้ายแล้ววววว ขอเที่ยวสบายๆไปกับทัวร์ซะหน่อย ไม่ใช่ว่าจู่ๆจะเปลี่ยนรสนิยมการเที่ยวหรอกนะคะ แต่จริงๆแล้วที่เที่ยวที่อยากไปวันนี้มันไปเองไม่ได้น่ะสิ เท่าที่ดูเห็นมีทัวร์สี่-ห้ารายที่จัดไปเยี่ยมชม ​Demilitarized Zone (DMZ) รูปแบบและราคาของแต่ละเจ้าก็ใกล้เคียงกัน บริษัททัวร์ที่เราเลือกราคาทัวร์รวมอาหารกลางวัน และบริการรับ-ส่งถึงที่พัก สบายมั๊ยล่ะ ก่อนจะไปใจตุ๊มๆต้อมๆว่าจะไปได้มั๊ย เพราะเกาหลีเหนือเพิ่งยิงจรวดขึ้นฟ้าไปไม่กี่วัน ท่าทางยังตึงเครียดอยู่ ตอนโทรศัพท์ไปจอง เจ้าหน้าที่บริษัททัวร์สอบถามข้อมูลว่าถือพาสปอร์ตอะไร ก่อนที่จะตอบรับว่าเราจะไปได้หรือไม่ ตอนรอคำตอบนึกว่าจะอดซะแล้วเพราะจองแบบกระชั้นชิดมากๆ

Almost the last day of the trip, we better take it a bit more relaxing by going on a tour. Not that we changed our style of traveling but the place we wanted to go today wasn't possible without taking a tour. There were about 4-5 tour operators that offer the Demilitarized Zone (DMZ), at similar prices. We chose the full day version with lunch and hotel pick-up included and minimal shopping stops. We were not sure that we could actually book because the North Korea had just launch a test missile a few days earlier and the news was full of it. The tour operator requested our passport details on the phone before confirming the trip. Luckily we got it, even though we booked only a day in advance.

เขตปลอดทหารและในขณะเดียวกันก็เป็นเขตท่องเที่ยวพิเศษ Demilitarized Zone (DMZ)นี้ เป็นเขตชายแดนระหว่างเกาหลีเหนือกับเกาหลีใต้ ตามแนวเส้นขนาน 38 องศา มีความกว้างประมาณ 4 กิโลเมตร ยาว 248 กิโลเมตรตลอดแนวระหว่างสองประเทศ กึ่งกลางของ DMZ จะมี Military Demarcation Line(DML) คือแนวเส้นที่แบ่งสองฝั่งจริงๆ DML ได้ถูกกำหนดขึ้นตั้งแต่ค.ศ. 1953 หลังจากสงครามเกาหลีสิ้นสุดลงว่าเป็นแนวปลอดกระสุน เขตท่องเที่ยวนี้เพิ่งเปิดให้ชมได้ไม่กี่ปีค่ะ ระหว่างทางที่เข้าไปในเขตนั้นห้ามบันทึกภาพโดยเด็ดขาด ยกเวันแต่จุดที่เค้าอนุญาต การเข้าไปในเขตพิเศษนี้ต้องเตรียมตัวนิดนึง คือต้องแต่งกายสุภาพหน่อย เช่น กางเกงขาสั้นหรือยีนส์ขาดๆห้ามใส่ สีเหมือนทหารก็ห้ามใส่ แล้วก็ต้องพกพาสปอร์ตไปด้วยค่ะ

The Korean Demilitarized Zone is a strip of land that serves as a buffer zone between North and South Korea. The DMZ cuts the Korean peninsula in half, crossing the 38th parallel. It is 248 km long and approximately 4 km wide, and it is the most heavily militarized border in the world. Approximately 2 km apart each other in the DMZ, is the Military Demarcation Line (DML) which was established as the ceasefire line at the end of Korea War. (Wikipedia, and tourist leaflet). The DMZ was opened for public only a few years back. It is not allowed to take any pictures or any kind of records inside the area, except at specific places. There is a dress-code to get into DMZ, e.g. no shorts, no tearing style jeans or military colours, and we needed to carry our passports all time.

จุดแรกของทัวร์นี้คือ ​Dorasan station สถานีรถไฟสุดท้ายก่อนที่จะเข้าไปในแดนเกาหลีเหนือ ซึ่งเป็นสถานีที่ใหม่เอี่ยมและว่างเปล่ารอการใช้งาน คนเกาหลีหลายๆคนเฝ้ารอว่าเมื่อไรจะได้นั่งรถไปผ่านไปมาที่สถานีนี้ซะที สถานีนี้เลยกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวังของการรวมประเทศเป็นหนึ่งระหว่างเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้

The first stop of this tour was Dorasan station, the last train station before entering North Korea. It was a new and empty place, waiting to be used! Thus, it has became a symbol of hope for a unified Korea.

จุดที่สองคืออุโมงค์หมายเลข 3 เป็นอุโมงค์ที่เกาหลีเหนือแอบขุดเข้ามาในเกาหลีใต้ แต่ทางเกาหลีใต้รู้แกวซะก่อน จริงๆแล้วมีทั้งหมดสี่อุโมงค์ค่ะ แต่อุโมงค์นี้อยู่ใกล้โซลที่สุดเลยทำเอาชาวเกาหล๊ใต้ผวาไปเลยตอนที่เจออุโมงค์ ก่อนจะเข้าไปต้องเอาสัมภาระฝากเข้าไว้ในล็อกเกอร์ที่เค้ามีบริการให้ก่อนนะคะ ถ่ายรูปก็ไม่ได้ เลยต้องจำใจฝากกล้องเอาไว้ด้วย แล้วก็ต้องใส่หมวกกันน็อกก่อนลงไปเพราะอุโมงค์ค่อนข้างแคบ ใครเดินไม่ดีหรือใครสูงๆหน่อยก็อาจหัวโนได้ง่ายๆถ้าไม่ได้เจ้าหมวกนี่ เราสามารถลงไปชมอุโมงค์ที่ลึก 300 เมตรนี้ได้โดยรถไฟฟ้า แต่ใครจะเดินก็ได้ค่ะ หลังจากเข้าไปอึดอัดในอุโมงค์แล้วทัวร์ก็พาเราไปหม่ำอาหารกลางวัน

"The second stop was the 3rd Tunnel. Only less than an hour's drive from Seoul, the tunnel was discovered in October 1978. The 1,635 km long, 1.95 meters high and 2.1 meters wide tunnel, penetrates 435 meters south of the DML. Capable of moving a full division per hour, plus their weapons, it is evidently designed for a surprise attack on Seoul" (tourist leaflet). Before we could get inside the tunnel, we had to leave all belongings in a locker. Helmets were also provided which turned out to be very useful since it was so easy to hit our heads on hard rocks in this narrow tunnel. We took a cable car down to the tunnel and walked all the way up. Got a bit of exercise, we were ready for our Korean style lunch.

หลังอาหารเราก็เข้าไปในเขต DMZ เริ่มแรกต้องผ่านจุดตรวจพาสปอร์ตโดยทหารเกาหลีใต้ แล้วก็ต้องผ่านเข้าไปในเขต Camp Bonifas(United Nations Command Support Group) ถึงตอนนี้ต้องเปลี่ยนรถไปขึ้นรถที่ทหารจัดไว้ จะมีทหารอเมริกันรูปหล่อขึ้นมาตรวจพาสปอร์ตของทุกคนก่อนที่จะแจกบัตรติดหน้าอกเป็นทำนองว่าคนมีบัตรเป็นแขกที่เข้าไปเยี่ยมชมได้น่ะค่ะ

After lunch we proceeded to the DMZ. First we got passports checked by the very young South Korean soldiers, and when we got to Camp Bonifas (United Nations Command Support Group) we needed to change to the American bus they provided. In the bus, a young American soldier came to check our passports (yes, again!) before giving us visitor badges.

ทหารคนนั้นก็จะนั่งไปในรถด้วยเพื่อพาไปจอดตามจุดต่างๆ เช่นหอสังเกตการณ์โดรา เป็นจุดชมวิวที่สามารถส่องกล้องดูบ้านเมืองของเกาหลีเหนือ,

The same soldier escorted us to all the sights inside the DMZ. One interesting sights was, for example, Dora Observatory, where we could have a look through binoculars to the North side.

The Freedom Bridge จุดแลกเปลี่ยนนักโทษหลังสงครามเกาหลี, Check Point หมายเลขสาม คือจุดที่เราสามารถมองเห็น DML ได้อย่างชัดเจน(คือเห็นป้ายปักเป็นระยะๆบอกแนว) และอีกหลายๆจุดสำคัญ แต่จุดที่น่าสนใจที่สุดคือ Military Armistice Commission (MAC) Conference Room เป็นส่วนที่อยู่ใน Joint Security Area (JSA) คือห้องที่ทหารผู้หลักผู้ใหญ่ของทั้งฝ่ายเกาหลีเหนือและใต้เข้ามาทำการประชุมตกลงกัน ในห้องและรอบๆบริเวณนี้จะมีทหารยืนจังก้าหน้าบึ้งกำหมัดอยู่รายรอบ ดูเคร่งเครียดมาก ไม่รู้เวลาคณะทัวร์กลับไปเค้าจะเลิกทำหน้าบึ้งกันรึเปล่า แต่เราก็มารู้จากไกด์อีกว่าทหารของทั้งสองฝั่งจะออกมาตอนทัวร์มาเท่านั้นแหล่ะค่ะ เหอๆๆ

ก่อนลาจาก DMZ มีการจอดแวะซื้อของฝากจากแคมป์ทหารอีกด้วยแน่ะ

The Freedom Bridge - it was used to exchange prisoners after the Korean war. At check point number 3 we could easily spot the markers of the DML and many more interesting sights. The most interesting one was the Military Armistice Commission (MAC) Conference Room which was in the Joint Security Area (JSA). Four types of military meetings are held here, which are considered essential to the supervision of the armistice. Around the area and inside the room, there were South Korean soldiers standing still, wearing stoned faces and their tight fists. It looked really serious! I was wondering whether they would laugh or move after we left. But we were told that the soldiers on both sides come only out when tourists are around on their respective side. Overall the DMZ tour felt like a show with fake seriousness attached.

Before leaving the DMZ, the tour stopped at the camp's souvenir shop.

ตอนเย็นลงจากรถบริษัททัวร์ก็แวะไปเดินตลาดเครื่องไฟฟ้าและคอมพิวเตอร์ที่ Youngsan แป๊บนึง ก่อนที่จะไปดูละครเบรคด๊านซ์เรื่อง Break Out จริงๆว่าจะไปดูการแสดงอะไรที่เป็นเกาหลีๆดั้งเดิมแต่มันเต็ม เห็นหนังสือแนะนำว่าการแสดงของคนรุ่นใหม่ดีมากๆก็เลยลองดู ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ สนุกมากๆๆๆๆ

Back to town, we headed right away to a well-known electronics and computer market, Youngsan, but didn't buy anything; no gadgets there that would have been worth buying. We ended our day with a modern breakdance performance called Break Out. We wanted to see a typical Korean dance but it was booked until a month ahead. However, we were very happy with the performance. It was really funny :)

11.5 days in Korea: Hiking in Seoul

เคยอ่านจากแมกกาซีนในเครื่องบินว่าไม่ไกลจากใจกลางกรุงโซลมีที่ไปเดินขึ้นเขาวิวงามๆ คนเกาหลีนิยมเดินป่าเดินเขากันจริงๆ ไปไหนมาไหนก็จะต้องเห็นคนแต่งตัวพร้อมไปเดินหรือไม่ก็เพิ่งกลับจากการเดินตลอดเวลา โบราณเค้าว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม เลยยกให้วันนี้เป็นการเดินขึ้นเขาแบบเกาหลีๆค่ะ

We read from one of the inflight magazines a while ago about a famous hiking place among the locals. It was just around Seoul in national park Bukhansan. When in Rome do as the Romans do, so in Korea, we wanted to hike like the Koreans!

จากสถานีรถไฟฟ้า Anguk เราก็ขึ้นรถสาย 3 ไปลงสถานี Gupabal ที่ห่างไปแค่ 7-8 ป้ายเท่านั้น แล้วก็นั่งรถเมล์สาย 37 ไปอีกสิบนาที ก็ถึงจุดหมายป้าย Bukhansanseong ใกล้มากๆ วันนั้นมีคนเกาหลีไปเดินกันเยอะเลย เราเลยไม่ต้องเล็งว่าจะลงป้ายไหน เพราะแค่เดินตามฝูงชนที่แต่งตัวแบบพร้อมเดินขึ้นเขาก็ไม่หลงแล้ว เราแวะที่ซุ้มบริการข้อมูลเพื่อขอแผนที่แสดงเส้นทาง พอเจ้าหน้าที่รู้ว่าเราอยากขึ้นยอด Baegundae เค้าก็มาขอดูรองเท้า พอเห็นว่ารองเท้าคุณภาพดีก็บอกว่าไม่มีปัญหา ทำให้เราสองคนนึกในใจว่ามันจะขนาดไหนกันเชียว

From Anguk station, we took metro train #3 to Gupabal station which was only 7-8 stops away. Then, we needed to take bus #37 for 10 minutes to reach Bukhansanseong. There were many Koreans going there, so we didn't check where to get off, but just followed the crowd. The hikers are easy to spot, just look at their clothes :). We stopped by at the ranger station before entering the park to get a map of the area. When the staff realized we wanted to get to the Baegundae peak, he asked to see our shoes. He said "Oh, good shoes. You can go." We were wondering how hard it could be.

ช่วงแรกๆของทางเดินนอกจากจะมีจะมีร้านค้าขายน้ำ,อาหาร, ผลไม้เหมือนไปเที่ยวน้ำตกบ้านเรา(แต่ไม่มีส้มตำไก่ย่างนะ) ก็ยังมีร้านขายเสื้อผ้าอุปกรณ์สำหรับเดินเขาด้วย เราไม่ได้แค่เพลินกับวิวที่สวยงามเท่านั้นนะ การดูคนเกาหลีที่ไปเดินกันเป็นกลุ่มๆก็เพลินไม่น้อยเลย คนส่วนใหญ่เป็นส.ว.กันทั้งนั้น ไม่ค่อยมีเด็กๆไปเดินกันเลย แต่ละคนก็แต่งตัวกันเต็มยศมากๆ ไม่ว่าจะหมวกกันแดด หน้ากากกันแดด ชุดเดินป่าเขาที่ทันสมัยเหมาะสำหรับ Hiking โดยเฉพาะ รองเท้านาๆยี่ห้อ ทุกอย่างสีสันจ๊าบหลากหลายดูไม่เบื่อ ที่ต่างจากที่อื่นๆก็คือคนส่วนใหญ่ใส่ถุงมือด้วย ไม่รู้เค้ากลัวแดดกันมากรึยังไง แล้วเป้ของแต่ละคนก็ดูจะบรรจุของเพียบเลย ทำให้เราสงสัยมากว่าเค้าขนอะไรกัน มันเป็นทริปสั้นๆไม่ได้ไปค้างซะหน่อย

At the beginning of the trail, shops and restaurants were along the way. We didn't enjoy only the scenery but also the Korean hikers. Most of the people we saw were at retirement age. For some reason, there were not many young ones, except few students perhaps. Perhaps, because it wasn't a weekend??? We noticed how well they were equipped, with modern gears, shoes, hats, sun protection masks, and definitely all were so colourful! One thing that we didn't see much in other places was that most of them wore gloves. Their backpacks were also full of something, which we didn't understand in the beginning, since the trip was just a couple of hours.

เวลาพี่ป้าน้าอาทั้งหลายเค้าพักเหนื่อยกัน เค้าจะทานมะเขือเทศมั่ง แตงกวามั่ง รักษาสุขภาพกันสุดๆ ที่พักสดท้ายก่อนที่เราจะเดินถึง Baegundae มีคุณอาใจดีแบ่งแตงกวาให้เราสองคนด้วยล่ะ ยิ่งใกล้ยอดเขาเท่าไหร่ทางก็เริ่มชันขึ้น แบบว่าต้องเอามือจับเชือกแล้วใช้กำลังแขนช่วยดึงตัวขึ้น เลยถึงบางอ้อว่าทำไมเค้าใส่ถุงมือกัน เห็นแล้วก็นับถือส.ว.ทั้งหลายที่แต่ละคนแรงดีทั้งนั้น

They had tomatoes and cucumbers as snacks. Really healthy people! At the last break before we headed to the summit, one guy gave us a cucumber :). The more we got closer to the summit, the steeper the path got. Steep enough that we needed to use the strength of our arms to pull ourselves up a rope!!! By then, we realized why gloves are useful....

ที่รอบๆยอดเขาแต่ละกลุ่มก็จะจับจองที่ล้อมวงปิคนิคกันบนผ้าใบผืนใหญ่ แบ่งปันอาหารกันทานดูน่ารัก เข้าใจเลยว่าทำไมเป้ถึงได้ตุง

Around the summit, groups were sitting on big plastic sheets and shared their food. What a nice way to have a picnic. Know now why their backpacks were so full? :)

วันนี้เป็นวันที่สนุกมากๆจริงๆ ใครที่ไม่อยากเดินทางไกลจากโซล แล้วอยากดูวิวธรรมชาติและวิวเมืองสวยๆจากที่สูง แนะนำให้ไปที่นี่ค่ะ(แต่ต้องฟิตหน่อยนะ)

พอกลับเข้าเมืองเราก็ไปทานอาหารเย็นที่ร้าน Myeongdong Kyosa ที่หนังสือ Seoul's best 100 กับชาวพันทิปแนะนำ เราสั่งเกี๊ยวซ่ากับก๋วยเตี๋ยว Kalgaksu ที่ขึ้นชื่อ แต่ส่วนตัวแล้วที่ชอบที่สุดของร้านนี้คือกิมจิที่เป็นเครื่องเคียง เพราะเผ็ดและมีกระเทียมเยอะดี

It was really our fun day. If you don't want to go too far from Seoul, but wanna feel the nature and see the city from above, we recommend you to do the same (you better be a bit fit). ;)

We had dinner at Myeongdong Kyosa in downtown, recommended by Seoul's "Best 100" book. They are famous for their Kyosa and Kalgaksu noodles. However, what we loved most was their spicy Kimji! :D

11.5 days in Korea: Around Andong and Korean souvenirs

เช้านี้ตื่นแต่มืดเพราะคนข้างๆออกไปเข้าห้องน้ำ บ้านโบราณที่มีประตูไม้น่ะ มันทำยังไงก็ไม่สามารถเปิดประตูให้เสียงค่อยได้ เฮ้อ... ทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วก็ออกไปเดินดูหมู่บ้านอีกรอบ เข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ ชาวบ้านคงเบื่อมั่งล่ะว่านักท่องเที่ยวนี่ไม่รู้มาดูบ้านตูทำไม ใครอยากดูหมู่บ้านแบบละเอียดสามารถติดต่อไกด์ให้พาเดินดูได้นะคะที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน แต่เราไม่ได้ใช้บริการเค้าหรอกเพราะเดินเองจนทั่วหมู่บ้านแล้ว

The noise from an old wooden door woke me up when Alex needed to go out for toilet. There was no way to make it quiet. That was the only drawback staying in such an old historical house ;) After breakfast, we went for a walk in the village again. Wandering around from house to house, I wondered whether the villagers would get sick of tourists like us. If you like to see and learn about the village in more detail, contact the information hut at the village entrance for a free guided village tour.

ก่อนจะลาจากฮาฮเวได้คุยกับคนที่เป็นไกด์แป๊บนึง เลยได้ความว่ารูปร่างของหมู่บ้านเป็นที่รู้กันว่ามีรูปร่างเหมือนดอกบัวที่ลอยอยู่บนน้ำ ในหมู่บ้านจะเห็นบ้านที่มุงหลังคาต่างกันสองแบบ หลังคากระเบื้้องเป็นบ้านคนรวย หลังคามุงจากเป็นบ้านคนรวยน้อยกว่า... หลังคาจากจะถูกจากใหม่วางทับจากเก่าทุกปี และทุก 4-5 ปีก็จะเปลียนใหม่ทั้งหลังคา ด้วยความมีน้ำใจของไกด์ เธอเดินส่งเราถึงบันไดรถเมล์ ทำให้คนขับนึกว่าเธอจะขึ้นมาด้วย เลยเก็บตังค์สามคน กว่าจะรู้ว่าจ่ายตังค์เกินไปก็เมื่อลงจากรถแล้วนั่นแหล่ะ นี่ล่ะหนาพูดภาษาเค้าไม่ได้ก็เปิ่นแบบนี้ล่ะ

​​Before we left Hahoe, we spoke with a guide and got to know few things. For example, the shape of the village with the river bends around, it looks like lotus flower floating on water. There are two types of roof in the village, i.e. tiled roofs mean the owners are rich and perhaps a nobel family. Thatched roof signifies less rich people :) Every year, new straw patches are put on top, and the whole thatched roof is changed over every 4-5 years. When it was time to leave the village, the guide walked with us to the door of the bus, which made the bus driver think she would come along. We realized later that we had paid tickets for 3 people. Well, one of the minor disadvantages of not knowing the language!

Dosan Seowon เป็นที่ที่เราเลือกไปชม เพราะอยากเห็นว่าสถาบันที่สอนตามหลักขงจ์๊อเป็นยังไง สถานที่นี้้สำคัญขนาดรูปของสถาบันได้ถูกนำไปพิมพ์ที่ด้านหลังของธนบัตร 1000 วอน และ Yi Hwang คนก่อตั้งสถาบันนี้ รูปของเขาก็ถูกพิมพ์อยู่บนด้านหน้าธนบัตร 1000 วอนด้วยค่ะ

​We picked Dosan Seowon - and old Confucian Academy - out of many interesting sites, because we would like to learn more about this legendary philosophy. It is so important that the picture of this particular academy is printed on the back of every 1000 Won Korean banknote, and a portrait of Yi Hwang, the founder of the academy, is printed on its front.

นั่งรถกลับเข้ามาที่ตัวเมืองอันดง แล้วตั้งใจจะไปดูพระพุทธรูปหินแต่ว่าหิว เลยไปตลาดเพื่อทาน Jimdak ก๋วยเตี๋ยววุ้นเส้นไก่ผัดซอสดำที่มีชื่อของเมืองอันดง ส่วนของตลาดที่เรียกว่า Jimdak street จะเป็นร้านขายเจ้าก๋วยเตี๋ยวนี่อย่างเดียวเลย เราไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน เลยถามหนุ่มสาวเกาหลีคู่หนึ่งที่เดินสวนมา

เค้าบอกว่า "เราทั้งคู่เพิ่งไปหม่ำมาเหมือนกัน คุณหิวมากรึเปล่าล่ะ เพราะก๋วยเตี๋ยวที่ถนนนั้นน่ะเค้าขายพร้อมไก่ทั้งตัวเลยนะ จานใหญ่มากกกกกก"

จะหิวขนาดไหนจะให้ยัดไก่ทั้งตัวที่ผัดกับก๋วยเตี๋ยวมันคงเกินความสามารถ พ่อหนุ่มก็พูดต่อว่า "ร้านที่ผมไปทานมาน่ะ เป็นร้านเดียวที่ยอมทำก๋วยเตี๋ยวกับไก่ครึ่งตัว ผมพาไปนะ"

ก็เดินตามต้อยๆไปน่ะสิคะ แล้วก็สมใจอยาก ก๋วยเตี๋ยวผัดใหม่ๆเผ็ดๆร้อนๆ อร้อย อร่อยยยยยย ใครไปอันดงต้องลองให้ได้นะ Back to Andong town, we were going to see a stone Buddha, but we were too hungry. So we went to a market and searched for the famous Andong Jimdak dish - fried glass noodles with chicken and black sauce. One part of that market is called Jimdak street, where they sell only Jimdak. We didn't know our way around, so we asked a Korean couple.

The guy said "We just had Jimdak! Are you really hungry? All the restaurants on that street sell it only noodle with the whole chicken, and it's really big!"

Although we were really hungry, but a whole chicken sounded far too much. The guy continued "The restaurant where we were can do it with only half a chicken. I'll take you there".

We followed :). It was DELICIOUS! Don't miss it if you visit Andong!!!

เวลาพอมีแต่เหนื่อยที่จะเดินทางไปดูอย่างอื่น แล้วอีกอย่างเราวางแผนกันว่าจะไปเดินขึ้นเขาซะหน่อย เห็นว่าคนเกาหลีนิยมการขึ้นเขาอย่างมากเลยต้องลองเอาอย่าง ร้านขายอุปกรณ์กีฬา Outdoor ที่มีอยู่เกลื่อนกราดพอเข้าไปดูแล้วตื่นตาตื่นใจมาก สินค้าทุกรุ่น ทุกแบบ หลากสีสัน อะไรใหม่ๆที่ไหนเค้ามีที่เกาหลีมีหมดค่ะ ในที่สุดเราทั้งคู่ก็ได้ของที่ระลึกกลับบ้านเป็น Hiking boots แบบเบาๆเหมาะกับการขนใส่กระเป๋าตอนไปเที่ยวเป็นอย่างยิ่ง สีสวยอีกต่างหาก ไอ้เจ้าบูทอย่างดีที่มีอยู่ไม่ได้ขนไปเพราะมันหนักมากกกกกกกกก ฉันได้ถุงมือมาหนึ่งคู่ เพราะแอบเห็นพี่ป้าน้าอาทั้งหลายใส่กันไปขึ้นเขา สีนอกจากจะจ๊าบแล้วส่วนกันลื่นด้านในฝ่ามือยังเป็นรูปดอกไม้อีก เก๋ซะ...

กลับโซลแล้วค่ะ นั่งรถเมล์เมื่อยก้นประมาณสามชั่วโมงเท่านั้น

We were too tired to see more Andong sights, and we planed to do some hiking the next day, so better be a bit prepared. Koreans love outdoor sports very much, and this showed well in sport shops. There were plenty of models, styles, colours to choose for gears, clothes, etc. Finally, we got some Korean souvenir :) colourful light hiking boots for both of us. They are suitable for taking along on trips when we don't want to carry too much extra weight. I also got a pair of colourful gloves with a special anti-slip coating on the palm side, which featured a flower pattern. :)

It took us only 3 hours by bus to get back to Seoul that evening. Korea is small.

11.5 days in Korea: From Gyoengju to Hahoe village

วันนี้รีบออกไปขึ้นรถเมล์เที่ยวแรกเพื่อไปวัด Bulguksa เท่าที่เห็นมาวัดนี้เป็นวัดที่สวยที่สุดในเกาหลีเลยค่ะ แล้วก็ได้รับการรับรองจาก UNESCO ในปี 1995 คู่กับ Seokguram Grotto ให้เป็นมรดกโลก ขนาดไปถึงแต่เช้านักเรียนเป็นร้อยๆก็ไปถึงก่อนเราอยู่ดี เพียงแต่โชคดีที่เค้ายังตั้งแถวกันอยู่หน้าวัดเราเลยได้เดินสบายหน่อย พอเดินในวัดนี้ได้เวลาพอสมควรก็นั่งรถเมล์จากหน้าวัด ไปที่ Seokguram Grotto ซึ่งใช้เวลาประมาณ 15 นาทีเท่านั้น จริงๆแล้วใครจะเดินก็ได้นะคะเป็นทางขึ้นเขาวิวคงดี วันนั้นเราอยากขึ้นไปเช้าหน่อยเลยเลือกรถเมล์ ใครจะไปตรงนี้ดูเวลาดีๆ เพราะรถเมล์ระหว่างสองที่นี้มีแค่ชั่วโมงละคันทั้งขาไปและขากลับ

This morning we left early to catch the first bus to Bulguksa temple. In 1995, it was added to the UNESCO World Heritage List together with the Seokguram Grotto, which lies four kilometers to the east. Although we were early, it didn't mean that we were earlier than a few hundred school children. Luckily, they were only gathering in front of the temple and listened to their teachers' explanation, so we had some peace to look around. After seeing the main sites in the temple, we took a bus to the grotto. It took only 15 minutes.

Seokguram Grotto เป็นพระอารามหินที่มีพระพุทธรูปอยู่ข้างใน วีธีการสร้างน่าสนใจมาก ใครอยากรู้ให้ดูหนังสารคดีที่ Gyeongju National Museum นะคะ ตอนไปถึงมีนักเรียนเข้าแถวอยู่ยาวเหยีดไม่รู้กี่สิบโรงเรียน คุณครูโบกมือให้นักท่องเที่ยวอย่างเราผ่านคิวไป พวกนักเรียนได้ดูพระอารามไม่กี่วินาทีเองเพราะต้องไหลตามกันไป แล้วพระอารามก็เล็กนิดเดียว

Seokguram Grotto is a hermitage that overlooks the Sea of Japan (called East Sea in Korea), and shaped by hundreds of different granite stones. A stone Buddha statue is in the middle of the chamber. When we got there, a massive queue of school children was waiting to have a glimpse of the grotto. As individual tourists, we had privilege to cut the queue. Those school kids could only have few seconds inside the grotto since they had to keep the queue moving on. Poor them... Still, watching the short film at the Gyeongju National Museum, which shows the construction of the Seokguram Grotto, was actually more interesting.

จาก Grotto เราก็ไปดู Cheonmachong Tomb เพราะหลุมนี้เป็นหลุมที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปดูได้ เมืองนี้ทั้งเมืองเต็มไปด้วยหลุมศพที่มีลักษณะเป็นเนินดินสูงกระจายทั่วเมือง หลุมที่ทำการขุดและเปิดให้นักท่องเที่ยวดูได้มีเพียงแค่หยิบมือเดียว เลือกดูดีๆนะคะ

Back to Gyeongju: the whole town is full of grass-covered burial mounds. Our next destination was Cheonmachong Tomb because this was one of the handful tombs where tourists were allowed inside.

ลาจาก Gyoengju ตอนเที่ยงๆ นั่งรถเมล์ไป Andong รถเมล์หรูนั่งสบาย มีการจอดพักทานอาหารด้วย(แต่ไม่ฟรีนะ) พอถึงอันดงก็ต่อรถเพื่อไปหมู่บ้านโบราณฮาฮเว (Hahoe) ชื่อหมู่บ้านฮาฮเวนี้ได้มาจากรูปลักษณ์ของแม่น้ำที่โค้งโอบรอบหมู่บ้าน ฝนตกหนักตอนที่เราไปถึงทางเข้าหมู่บ้าน เลยเข้าไปหลบฝนหาข้อมูลกับ Tourist info ซะพักใหญ่ เจ้าหน้าที่แจกตารางเดินรถเพื่อไปที่สำคัญๆในเมืองอันดงมีประโยชน์มากทีเดียว แล้วก็กางร่มคันใหญ่พาเราไปซื้อร่มด้วยนะ

We said good bye to Gyeongju around noon and took a comfy bus to Andong. From Andong, a local bus took us further to Hahoe Folk village. "Hahoe" got its name from the shape of the river that bends around the village. It was raining heavily when we got to the entrance of the village, so we went straight to stay dry inside the Tourist info office. The staff here handed us vital information about the bus timetable to all the sites in Andong. They were generous to walk us under a big umbrella to a shop nearby where we turned into happy owners of a Korean umbrella.

ก่อนเข้าหมู่บ้านต้องเสียค่าผ่านประตูด้วยนะคะ แล้วก็นั่ง Shuttle bus จากทางปากทางเข้าไปในหมู่บ้านได้ เราต้องหาที่พักกันในหมู่บ้านเพราะอยากอยู่บ้านแบบโบราณอีกครั้ง แต่ฝนยังตกอยู่เราไม่อย่างเดินแบบเปียกๆพร้อมสัมภาระ เลยเข้าไปดูพิพิธภัณฑ์หน้ากากที่อยู่หน้าหมู่บ้านก่อน ได้เห็นหน้ากากแปลกๆเยอะดี

We paid a visit to the Mask museum in front of the village, since we didn't want to search for an accommodation in the ongoing rain. The museum had many weird looking types masks from Korea and all over the world on display, which we had never seen before.

ชาวบ้านที่นี่หลายบ้านได้แปรสภาพบ้านเป็นเกสท์เฮ้าส์ ที่พักที่เราพักคืนนั้นทำอาหารเย็นให้ด้วย ก่อนเวลาอาหารเราได้ไปเดินดูหมู่บ้านช่วงก่อนค่ำได้บรรยากาศดี แต่ฝนก็ยังมีพรำๆอยู่นะคะอากาศเลยเย็นพอสมควร อาหารเย็นเป็นแบบง่ายๆแต่อร่อย ชาวบ้านเค้าอยู่กันอย่างเงียบๆวันนี้เลยนอนเร็วหน่อย

Many of the villagers transformed their houses into guesthouses, and we chose one that served dinner. It was a bit cold because of the rain, but we still went for a walk to see the village in dusk while our dinner was prepared. The dinner was simple but very delicious. It was all quiet in the village, now that the day tourist were gone, so we went relatively early to "bed", which was again a heated linoleum floor!

11.5 days in Korea: Gyoengju and an adventure in Jimjilbang

อาหารเช้าของวันนี้เป็นร้านเล็กๆข้างถนน เที่ยวที่เกาหลีนี่ดีอย่าง ไม่ว่าจะร้านเล็กร้านใหญ่ความสะอาดเท่าเทียมกัน วันนี้เราเช่าจักรยานแบบนั่งสองคนช่วยกันถีบ เพราะจะได้ประหยัดเวลาดูอะไรได้เยอะๆ ที่เมืองนี้มีอะไรให้ดูมากมายสมเป็นเมืองประวัติศาสตร์จริงๆ เราเริ่มแวะที่แรกคือ Bunhwangsa temple สิ่งสำคัญคือเจดีย์ที่เก่าแก่ที่สุดในเกาหลี ตามประตูทางเข้าจะมีเทพอารักขาเป็นรูปแกะสลักหิน

This morning we had breakfast at a small restaurant along the road. Travel in Korea, we didn't need to be worried about the cleanliness in restaurants. Either big or small, their standard was high! We rented a tandem bike, so we could save some time on transportation and able to see more things. This small town has a lot to offer. No wonder it is a historical town. Our first stop was Bunhwangsa temple - The oldest datable pagoda in Korea, built in the mid-7th century.

ออกจากวัดระหว่างทางผ่าน Wolseeong Park ซึ่งตอนนั้นเป็นทุ่งดอกไม้เหลืองอร่าม มีคนไปเดินถ่ายรูปเยอะแยะ เลยลงไปถ่ายรูปกับเค้าบ้าง แต่ยังไม่ได้เดินดูสิ่งสำคัญเพราะเดี๋ยวก็ต้องผ่านอีก รีบไปพิพิธภัณฑ์ก่อนที่คนจะเยอะดีกว่า พอไปถึงก็เจอเด็กนักเรียนเป็นโขยง แต่ก็ชินซะแล้วเพราะไม่ว่าจะไปไหนๆก็จะเจอทัวร์เด็กนักเรียนเป็นร้อยๆ เราใช้เวลาเดินดูพิพิธภัณฑ์นานเหมือนกัน ที่อยากแนะนำคือหนังสั้นๆเกี่ยวกับการสร้าง Seokguram Grotto ดีกว่าดูของจริง เออที่นี่ไม่เก็บค่าเข้าด้วยนะ ไม่รู้เพราะว่าอะไรช่วงนั้นเปิดให้เข้าฟรี

We continued to Gyeongju National Museum but before getting there, we passed Wolseeong Park. A big yellow field of blossoms had became a tourist attraction for both locals and foreigners. We had a quick photo stop before we hurried to the museum to avoid the crowds. Nevertheless, hundreds of school children were already inside. We spent quite a long time in the museum since there were lot of things to see, including a very interesting short film about the construction of Seokguram Grotto.

< ขี่จักรยานกลับมาที่ Wolseeong Park คราวนี้เดินไปดูหอดูดาวเก่า Cheomesongdae แล้วขี่จักรยานไปที่ภูเขา Namsan เสียดายมีเวลาไม่มากเท่าท่ีควร เพราะที่เขานี้มีอะไรให้ดูกระจายทั่วภูเขาเยอะจริงๆ เช่นมีวัดเป็นร้อย เจดีย์หินหกสิบกว่าแห่ง พระพุทธรูปหิน รูปแกะสลักบนผาหินอีกเยอะแยะ และอื่นๆอีกมากมายนับไม่ถ้วน เราได้เห็นวัด Buheangsa กับเจดีย์หินห้าชั้น (Five Store Pagoda in Numbibong) ที่อยู่ในจุดที่วิวสวย แล้วก็รูปพระพุทธรูปที่แกะลงบนหินสองแห่งก็ต้องรีบจ้ำลงเขา เรื่องของเรื่องคือต้องเอาจักรยานไปคืนตอนหกโมงเย็น อาหารเย็นได้รับคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่ท่องเที่ยวอีกเช่นเคย ไก่ต้มโสมที่นุ่มจนแทบไม่ต้องเคี้ยว ทานคนละตัวนะคะขอบอก

We were back to Wolseeong Park after the museum to see the old observatory tower Cheomesongdae, and continued to Namsan mountain. It was a pity that we didn't have more time to explore the area because countless of interesting sites were spread around the mountain, e.g. hundreds of temples, more than 60 stone pagodas, Buddha images carved on rock surface, etc. We visited Buheangsa temple, Five Store Pagoda in Numbibong which was at a breathtaking view point, and a few Buddha images carved out of rocks. We ran down the mountain like mad, since we had to return the bike by 6PM. Thanks the tourist info staff that recommended us to a restaurant for Samgyetang - a small chicken stuffed with glutinous rice, red dates, garlic and ginseng boiled in broth. The chicken was so soft and seemed to just melt in our mouth.

เนื่องจากเราทั้งคู่ชอบการเข้าซาวน่าเป็นชีวิตจิตใจ เพราะติดนิสัยเคยอยู่ประเทศต้นตำหรับซาวน่า แล้วก็ที่เกาหลีเนี่ยเค้าก็มีที่เปิดบริการซาวน่าเยอะมาก คืนนี้เลยต้องของลองจิมจิลบังที่เค้าว่าเป็นสปาแบบเกาหลีดูหน่อย เค้าเปิด 24 ชั่วโมงเหมาะกับนกฮูกอย่างเราจริงๆ Chosun Spa hotel คือที่ท่ีเจ้าหน้าที่ท่องเที่ยวบอกว่ามีทุกอย่าง อยู่ในย่านโรงแรมหรูด้วย ระหว่างทางไปที่สปาแวะซื้อขนมขึ้นชื่อของเมืองคยองจู คือถ้าใครเดินเที่ยวที่เมืองนี้จะเห็นว่ามีร้านขายขนมที่เป็นแผ่นแป้งแบนกลมๆประกบกันไส้ถั่วแดงเต็มเมืองไปหมด ถามเจ้าหน้าที่เค้าบอกว่าของจริงมีขายที่เดียว เค้าเรียกว่า Hwang Nam bread หน้าตาไม่เหมือนใคร ทำด้วยมือไม่ใช้เครื่องจักรแบบหลายๆร้าน ที่สำคัญคืออร่อยจริงๆและไม่หวานมาก

We both used to live in a country with more saunas than people. Thus, we love sauna! There are lot of public saunas in Korea, many of which are high-end spas - Korean style spa, called Jimjilbang. Chosun Spa hotel was recommended to us by the tourist info staff. It was a bit far off from where we stayed, but we had time for all night (Yes, it's open 24 hr)! On the way to the spa, we asked our taxi driver to stop for buying Hwang Nam bread - the one and only original bun with red bean of Gyeongju. It looks different than all other Gyeongju bread that you see all over the town, and all handmade.

เอาล่ะถึงสปาซะที จ่ายค่าเข้าแล้วก็ได้กุญแจคนละดอก กับยูนิฟอร์มเป็นเสื้อแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นคนละชุด แยกเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิงชาย พอผ่านเข้ามาในห้องโถงเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นแหล่ะ เล่นเอาเดินไม่เป็น ก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากล็อกเกอร์เรียงรายแล้วก็สาวๆเดินกันโทงๆ โอ๊ยทำไงดีจะเดินไปทางไหนดี ไหนล่ะซาวน่า ไหนล่ะอ่างน้ำร้อนใหญ่ๆ

มีคนใจดีเข้ามาอธิบายว่า "คุณต้องเดิน(แบบโทงๆ)ขึ้นบันไดไปชั้นสองนะ แล้วก็อาบน้ำสระผมก่อน ข้างบนน่ะมีอ่างน้ำร้อนหลายอ่าง แล้วก็ซาวน่าด้วย แต่ถ้าคุณจะเข้าซาวน่ากับเพื่อนชายต้องไปที่ส่วนกลาง ตรงนั้นใส่ยูนิฟอร์มนะคะ แล้วก็มีอาหารขายด้วย"

At the spa, we got a key and a uniform for each of us. Then, we went to a separated areas for men and women. When I got to the women changing room, I didn't know what to do as I could see only a huge hall with hundreds of lockers and naked women walking around.... "Where is the sauna?, Where is the hot bath?" I asked myself.

Somebody noticed my confusion, and explained "First, you have to strip and walk up that big staircase, clean yourself thoroughly. Then, you are ready for different big hot pools and sauna rooms up there. When you want to meet up with some friends in the common area, put on the uniform first. There, you will find a snacks bar, restaurant, etc. and sauna rooms too."

โอ๊ยลมแทบจับ คุณเอ๊ยห้องแต่งตัวนี่นะเป็นห้องกว้างมากๆ จะเรียกว่าโถงก็ได้ คิดดูละกันว่าบันไดจะใหญ่ขนาดไหน แล้วจะให้อิฉันเดินโทงๆแบบไม่มีอะไรปิดโดยไม่รู้ว่าพอโผล่ศรีษะไปข้างบนจะเจออะไรบ้าง มันก็จั๊กจี๋ยังไงไม่รู้ กลัวเดินผิดๆถูกๆไปจ๊ะเอ๋กะมนุษย์ผู้ชายฉันจะไปซ่อนที่ไหนล่ะคุณ จะเดินหลับตาไม่ให้ใครเห็นก็กลัวตกบันได เอาล่ะวะ เป็นไงเป็นกัน จ่ายตังค์แล้วนี่ ...กึ๊ย...ข้างบนยิ่งโล่งกว่าข้างล่างอีก เพราะไม่มีล็อกเกอร์มาบัง ลองนึกภาพตามนะคะว่ามีโถงใหญ่ๆ แล้วก็อ่างน้ำร้อนใหญ่ๆหลายๆอ่างที่มีสีสันต่างกัน ลานอาบน้ำแบบยืนอาบ และนั่งอาบเรียงรายแบบไม่มีอะไรกั้นอยู่รอบๆ ห้องซาวน่าสองห้อง และส่วนรับบริการนวด

I wasn't comfortable to walk with only a key to my locker in hand, up that staircase, and especially when I didn't know what it would be like up there. Well, I had no choice! The 2nd floor hall had many shower stations. I could choose to sit or stand in the shower. Soap and toothpaste were provided. There were many hot pools in different colours, e.g. green pool (green tea), ginseng pool, etc., a Jacuzzi, a hot sauna and a HOTTER sauna.

สิ่งแรกคือต้องอาบน้ำแบบละเอียดหมดจดซะก่อน เราก็หลบเข้ามุมสุดแล้วรีบอาบๆๆๆ เพื่อจะได้รีบลงอ่างค่ะ เปล่านะคะไม่ใช่คนติดอ่างที่ต้องรีบขนาดนั้น แต่มันเป็นที่ซ่อนตัวได้ดีอะค่ะ สีสันต่างๆของน้ำในอ่างขึ้นกับส่วนผสม เช่นอ่างชาเขียว อ่างโสม ความร้อนก็ต่างกันด้วยค่ะ พอลงอ่างได้ค่อยหายเครียดหน่อย เพราะมีเวลาสังเกตว่าสาวๆเกาหลีเค้าทำอะไรกันบ้าง เห็นเค้าขัดศรีฉวีวรรณแล้วถึงบางอ้อว่าทำไมเค้าผิวดีกันจริงๆ บางคนก็พอกหน้า ขัดหน้า ขัดตัว โอ๊ยสารพัดเพื่อความงาม พอเริ่มปรับตัวได้แล้วก็ไปเข้าซาวน่า สองห้องจะมีอุณหภูมืต่างกันแล้วแต่ใครชอบร้อนมากรึน้อย ในห้องซาวน่าจะมีอ่างเกลือไว้ให้ใช้ขัดตัวด้วยค่ะ พอได้เหงื่อเราก็ลองลงอ่างนั้นอ่างนี้รวมทั้งจากุซซี่และอ่างน้ำเย็น

I took the furthest corner to take a shower, and as fast as I could plunged myself into one of the hot pools. At least, I gained a bit of comfort back as I was hidden in a greenish pool. ...*phew*... Trying to relax, I observed others at the same time. The ladies were treating themselves in all sort of possible ways - scrubbing dead skin away, masking their faces, etc. When I got used to the pool, I moved on to the sauna rooms. One of them had a bowl of salt, which I used to scrub my body.

ในส่วนกลางมีซาวน่าสี่ห้อง ต่างอุณหภูมิกัน เห็นเค้าปูเสื่อนอนกันในห้องที่มีอุณหภูมิสามสิบกว่าแล้วก็งง นอกจากนี้ยังมีห้องเล่นเกมส์ ดูหนัง ดูทีวีจอแบนใหญ่ ห้องอาหาร และเก้าอี้นวดที่นวดได้ดีเกือบเหมือนคนเลยค่ะ แถมอาจจะดีกว่าหมอนวดบางคนซะอีก มีอุโมงค์เล็กๆไว้ให้นอนด้วยนะคะ เป็นทางเลือกหนึ่งสำหรับคนที่ของไม่มากและไม่อยากเสียตังค์ค่าโรงแรม ก็นอนในจิมจิลบังนี่ได้ค่ะ

The common area had 4 dry sauna rooms. Not as hot as in the wet section but they came also in different temperatures. A 30+ degree room had many people lying on straw mattresses, some where reading and some were sleeping; and this all dressed in the spa uniform. There was also a computer room, a game room, a DVD room, TV area, etc. We tried two types of massage chairs. They were fantastic! Perhaps better than some masseurs ;). Jimjilbang is also an alternative type of low cost accommodation because you can sleep in a small tunnel shaped space. Thin mattress and blankets are provided!

ที่ห้องแต่งตัวจะมีโลชั่นสารพัดอย่างสำหรับศรีษะจรดปลายเท้าไว้ใหเลือกใช้กันได้ แบบว่าเดินออกจากจิมจิลบังนี่นอกจากจะสะอาดเรี่ยมแร้แล้วยังสวยปิ๊งหล่อเริ่ดออกมาด้วยนะคะ

Last, in the dressing room, we found all sort of lotions, cream, hair gel, etc. which were provided by Jimjilbang for free-of-charge. Walking out of the Jimjilbang, not only were we more beautiful/handsome from those beauty products but also cleaner than ever! ;)