11.5 days in Korea: Heartbreaking at Jagalchi

วันนี้ออกจากที่พักสายหน่อยค่ะ เพราะคนข้างๆแอบป่วยนิดๆ จากที่กะไว้ว่าจะไปดูตลาดปลาแต่มืด ช่วงที่ปลามาลงและพ่อค้าจะมากว้านซื้อ ช่วงนันแอ๊คชั่นเยอะ แต่เจ้าหน้าที่ท่องเที่ยวบอกว่าตลาดปกติเปิดเก้าโมงเช้าก็เลยไปตอนนั้นแหล่ะค่ะ ไปตอนกลางวันถึงได้รู้ว่าตึกหลังที่เราเข้าไปทานปลาดิบเมื่อคืนมันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของตลาด จริงๆแล้วตึกใหญ่สี่ชั้นแบบนั้นมีสองตึก คือตึกใหม่และตึกเก่า นอกจากนั้นยังมีเต้นท์ยักษ์หลังตึกเก่า และแผงลอยตามตามถนนอีกเพียบ ที่เจ้าหน้าที่บอกว่าเปิดเก้าโมงน่าจะหมายถึงส่วนที่เป็นตึกมากกว่า

We left our accommodation rather late because Alex was a bit sick. The plan had to be withdrawn to see some actions at the Jagalchi fish market before dawn. Oh well, it's better to be healthy while on the go! (At the end, I knew I didn't miss anything). When we came for the raw fish, we didn't realize how big the market was. In fact, there are two big 4-storey buildings - old and new, a huge tent and many stalls along the road. (The fight the previous night was in the old storey buildings - old and new, a huge tent and many stalls along the road. (The fight the previous night was in the old building.)

การเดินตลาดหนนี้ เป็นการเดินที่เศร้าใจมากๆ สิ่งแรกที่ทำให้ใจหดหู่คือปลาหมึกยักษ์เป็นๆที่ถูกขังไว้ในกะละมัง เค้าตะเกียกตะกายพยายามหนีออกมา แต่ไม่ว่าจะกี่ร้อยครั้งก็ถูกจับโยนกลับไปที่เดิม ทำให้เห็นสัจธรรมที่ว่าทุกชีวิตต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด แต่ไม่ว่าด้วยวิธีใด หรืออยู่ได้นานแค่ไหน จุดจบก็เหมือนกัน

The walk around Jagalchi market was melancholy for me. Alex has seen the bigger one in Tokyo before, so the impact on him wasn't so strong. The first thing that made my heart sink was a big bowl of octopuses. Some were trying to climb out and escape. The shopkeeper just grabbed and threw them back in, but they didn't give up. I didn't know how many times they tried, I just couldn't watch it anymore. "All living beings on earth are doing the same thing - struggling to survive - one way or the other. It doesn't matter which way they may find, we all end the same way", I thought to myself.

เดินผ่านร้านเล็กร้านน้อยเหล่านั้นแล้วก็เดินเข้าไปในเต้นท์ ซึ่งเป็นส่วนที่ติดกับท่าเทียบเรือที่ชาวประมงเอาสินค้ามาลง เนื่องจากสายแล้วเลยได้เห็นพ่อค้าแค่รายเดียวกำลังซื้อปลาหมึกอยู่ ปลาหมึกเป็นร้อยเป็นพัน...เป็นหมื่นกำลังถูกบรรจุใส่กล่อง ใจก็คิดไปว่าอีกกี่ตัวนะที่ถูกจำหน่ายไปแล้วและเราไม่ได้เห็น ดูจากร้านรวงที่ยาวสุดสายตา ยังจะมีปลาหมึกอีกสักกี่ตัวหนอที่เหลือแหวกว่ายอยู่ในทะเล แล้วปลา ...หอย ...กุ้งอีกล่ะ

We walked into the tent right by the pier where the fishermen unload their goods for selling. We saw one wholesale merchant buying squids. Hundreds, ...thousands or ...more were being packed into Styropor boxes. "How many were already packed and shipped which we didn't see???" I thought. Seeing this scene of endless shops and stalls, I thought again "How many squids are left in the ocean? and what about fish, shells, etc.??"

เดินไปก็สัพเพสัตตาฯไปตลอด จนกระทั่งเดินไปถึงด้านหลังที่ติดกับท่าเรือ สายตาสะดุด สองเท้าหยุกกึก ส่วนใจนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ ฉลามหัวค้อนสองตัว นอนเคียงกันอยู่ ตัวนึงหัวหายไปแล้ว...เลือดไหลริน

Not much I could do, I prayed for them. Until....at the back of the tent, my eyes spotted something, my feet halted and my heart sank deep. Two hammerhead sharks lying side by side... one without its head, and a stream of blood flowing on the ground.

.

.

"จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย" ในท้องทะเลยังมีชีวิตอยู่อีกมากมาย ที่ดิ้นรนไขว่คว้าเพื่อความอยู่รอดในบ้านของพวกเค้าเอง บ้าน..ที่พวกเราพรากเค้ามา แล้วเราให้อะไรกับพวกเค้าบ้างเป็นการตอบแทน ...นอกจากมลภาวะ เรามีสิทธิ์อะไร คำถามต่างๆผุดขึ้นมากมายในหัวของฉัน

"ไปกันเถอะ" เราบอกคนข้างๆ

"เดินกลับอีกทางดีกว่านะ" เค้าแนะนำ

I continued praying. There are still so many creatures in the ocean, trying to survive in their own home. Home where we take them away from. What do we give back to them beside "pollution"? Do we have such rights? There were many questions popping up in my mind.

"Let's go" , I told Alex.

"We better go back the other way" , he suggested.

เลยได้เห็นว่าตามตรอกซอกซอยต่างๆที่เดินผ่านมีร้านย่อยๆอีกเยอะ แล้วก็มีอยู่ร้านนึงที่ทำให้ใจที่หายไปแล้ว...แตกสลาย

We saw more and more shops in the small streets around the market. One of which made my heart, which was already sank, shatter into pieces.

ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น pilot whale...

If I wasn't mistaken, they were pilot whales...

ออกจากตลาดก็ไปร้านหนังสือ Dong Bo ด้วยความหวังที่จะหาซื้อ Guide book เล่มใหม่ และแล้วร้านนี้ก็มีหนังสือ Lonely Planet ภาษาอังกฤษจริงๆ แต่ไหนล่ะประเทศเกาหลี โธ่ๆๆๆว่าแล้วเชียวว่าอยู่ประเทศไหนมักจะขายหนังสือของประเทศอื่น

"มี Lonely Planet ของเกาหลีมั๊ยคะ" เราถามเจ้าหน้าที่ร้านที่เดินผ่าน

และแล้วเธอก็หยิบมาจากไหนไม่รู้มีอยู่หนึ่งเล่ม "กร๊ด" เสียงร้องในใจ ดีใจจนแทบจะกระโดดกอดคนหยิบหนังสือ

คนข้างๆพอได้หนังสือก็นั่งเปิดอ่านเลย ยังไมไ่ได้จ่ายตัง ฮ่าๆ หาร้านข้าวเช้านั่นเอง เราเลยให้หาร้านโจ๊ก ของดีมีประโยนช์เหมาะกับคนไม่สบายอย่างยิ่ง หนังสือแนะนำร้านนึงซึ่งอยู่ไกลออกไป เราเลยถามเจ้าหน้าที่ร้านหนังสือ เลยได้ความว่าจุค (Juk) หรือโจ๊กเกาหลีหากินได้ที่ร้านอยู่เยื้องๆกับร้านหนังสือเลย หน้าตาร้านดูเข้าท่า แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย โจ๊กชามใหญ่มากและอร่อยมากๆๆๆๆๆ พอท้องอิ่มก็เดินดูบ้านเมืองนิดหน่อย แล้วก็ต้องหาซื้อเมมโมรี่การ์ดเพิ่มด้วย เพราะหาร้านเขียนซีดีไม่ได้เลยประเทศนี้น่ะ เค้าไม่นิยมกันค่ะ

We went to Dong Bo book shop with hope for a new guide book. They had plenty of "Lonely Planets" in English, but where was the one for Korea??? Oh no, just as we had experienced already in other shops.

"Do you have Lonely Planet for Korea?", we asked one of the staff.

She grabbed one from somewhere and gave it to us, and perhaps wondered why we were so happy with it ;). Before even paying, Alex searched in it for a restaurant with juk (Korean porridge or congee) particularly suitable for ill people. In the end, we enjoyed a huge and delicious juk meal at a restaurant across the road from the book shop, which was recommended by the staff. Afterwards we did some shopping including a memory card, since it is not easy to find a shop in Korea that will burn photos to CDs.

บ่ายนั้นเราก็ลาพูซานโดยรถเมล์ไปเมืองคยองจู (Gyoengju) ใช้เวลาประมาณชั่วโมงเดียวก็ถึงค่ะ หาที่พักแถวๆสถานีรถเมล์ได้ก็พักนิดหน่อยดูข่าว เพราะวันนั้นข่าวเมืองไทยกำลังแรง... แล้วก็ออกไปทานอาหารขึ้นชื่อของเมืองคือ Ssambap คงไม่ต้องอธิบายว่าเครื่องเคียงเป็นยังไง ดูรูปเอาเองค่ะ ร้านที่ไปทานกันวันนั้นแนะนำโดย LP ตามความชอบของเราสองคนสรุปว่าชอบ LP มากกว่าเล่มที่หายไป ถึงแม้ LP จะได้ผลรีวิวไม่ดีแต่อะไรๆที่ LP แนะนำคงเหมาะกับการเที่ยวที่เราสองคนชอบมากกว่า

That afternoon we took a bus to Gyoengju, which took only about one hour. We watched news while resting in the motel near the bus terminal. There was a riot in Bangkok that day. Ssambap, one of Gyoengju's specialities was our dinner. I don't think the explanation regarding the side dishes needs to be mentioned anymore; the photo tells it all :). The restaurant was recommended by LP, and finally we realized that LP was indeed much better than our lost guidebook. Never mind the negative critics this LP got, we prefer the tiny little things recommended and explained in LP for a more adventurous experience.

11.5 days in Korea: Peace in Haeinsa and a fight at Jagalchi

ฝากกระเป๋าไว้ที่โรงแรมแล้วรีบไปขึ้นรถเมล์เที่ยวแรกตอน 6:30 น.ไปวัดแฮอินซาซึ่งอยู่บนเขา Gaya รถเมล์ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็ถึงหน้าวัด เราวางแผนกันว่าจะใช้เวลาที่วัดนี้ประมาณสามชั่วโมง หนังสือไม่มียังไงก็คงไม่ได้ละเลียดดูรายละเอียดเท่าไร เมื่อเดินผ่านประตู Iljumun เข้าไป สิ่งแรกที่เห็นคือกระดานแสดงรายละเอียดการเข้าพักที่วัด, การปฏิบัติธรรม และกิจกรรมอื่นๆ น่าเสียดายมากๆ ที่เราไม่รู้เลย ไม่อย่างนั้นจะรีบมาให้ถึงวัดตั้งแต่บ่ายวาน คนข้างๆจ๋อยไปเลยด้วยความเสียดาย

We took the first bus at 6:40 to Haeinsa temple, located on Gaya mountain. It took about one and a half hour. We planned to be there for three hours. No reason to linger longer without guidebook. The first thing we saw after walking past the Iljumun gate was a board advertising a temple stay! If we would have known, we would came here since the day before. Alex was a bit upset to learn about it a little too late, especially since we were also one day late for the annual Tripitaka Koreana day, about which we didn't know either. But that's jumping ahead.

เราเห็นกลุ่มผู้ปฏิบัติธรรมเดินตามหลวงพี่องค์หนึ่งซึ่งกำลังอธิบายรายละเอียดต่างๆในวัดอยู่ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมสำหรับผู้เข้าพัก ทำใจกล้าๆเข้าไปขอแจม ท่านก็อนุญาต เลยได้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับวัดที่หาอ่านไม่ได้จากแผ่นพับ แล้วก็ทำให้รู้ว่าเมื่อคืนวานเค้ามีงานแห่พระไตรปิฏกซึ่งมีแค่ปีละครั้ง เสียดายอีกแล้ว หลวงพี่ยังหนุ่มอยู่มากแต่พูดเรื่องธรรมะได้ดีทีเดียว ทัวร์จบลงตรงอาคารที่เก็บตู้พระไตรปิฎกไม้ (Tripitaka Koreana) หนึ่งในมรดกโลกรับรองโดยองค์การยูเนสโกนั่นแหล่ะค่ะ

We saw a group of people on a temple tour as part of the temple stay. With a monk as a guide. How cool was that! No problem to join in. We got good information about the temple and Dharma (Buddha's teaching), which you can't find it in any brochure. The monk was young but seemed to have a deep knowledge of Dharma. The tour ended at the Tripitaka Koreana. which has been designated as a UNESCO World Heritage Site. ในวัดมีสำนักงานท่องเที่ยวเล็กๆด้วยค่ะ และที่ตรงนี้เราก็ได้ดูหนังสั้นๆ 10 นาทีเกี่ยวกับการทำและเก็บรักษาพระไตรปิฎก พอออกจากห้องดูหนังก็ได้ยินเสียงกระหึ่มก้อง มีหลวงพี่สองรูปโชว์การตีกลอง เคาะระฆังอยู่เลยวิ่งไปดู เร้าใจดีค่ะ We saw a 10 min film at a small tourist info office in the temple that showed how the Tripitaka Koreana was made and maintained. It is worth watching if you have time. After coming out of the movie room, we heard a stimulating sound. Two monks were sounding the old temple instruments, including a huge drum and a big bell. ปรากฏว่าใช้เวลาอยู่ทีเขาแห่งนี้กว่าห้าชั่วโมง เพราะมีอะไรให้ดูเยอะ นอกจากส่วนอาคารหลักที่แวะตอนแรกแล้ว ยังมีอาศรมที่น่าสนใจหลายหลังกระจายกินบริเวณกว้างมากๆ ใช้เวลาขนาดนั้นก็ยังดูไม่ทั่วเพราะต้องเดินขึ้นๆลงๆตามทางบนเขาด้วยน่ะค่ะ ตอนขึ้นไปถึง Jijokam hermitage มีพระเอาน้ำชามาให้ดื่ม รู้สึกแปลกมากๆ เพราะเคยแต่เอาของไปถวายพระ At the end, we spent over 5 hours in the temple and surroundings. There were so many interesting places to see beside the main buildings. They were spread around the Gaya mountain which we had to walk up and down along the mountain. Still we couldn't manage to see everything we would have liked to see. At the Jijokam hermitage, we enjoyed a great view of Gaya mountain, and tea served to us by a monk! ก่อนกลับไปขึ้นรถเมล์แวะทานอาหารกลางวันใกล้ๆกับทางออก(มันมีอยู่ที่เดียวเลือกไม่ได้นี่) หนนี้เป็น Jeon หน้าตาคล้ายๆแพนเค้กแต่เป็นของคาว ร้านนั้นมีต้นหอมกับปลาหมึก ตอนเจ้าของร้านมาชวนเค้าถามว่า "ลองพิซซ่าเกาหลีมั๊ยคะ" แล้วก็อีกอย่างเป็นแป้งข้าวเหนียวตัดเป็นก้อนๆคลุกกับผักและซอสแดงๆ Before getting on a bus again, we had our lunch just at the entrance. The restaurant lady said "Korean Pizza. Korean Pizza" as an invitation to try the food at her restaurant, so we followed. Jeon is a pancake-like dish with spring onions and seafood; called "pizza" for ignorant foreigners. We got one with squids. Another dish was pieces of sticky rice cake with vegetables and spicy red sauce. กลับไปเอากระเป๋าที่ฝากไว้ที่โรงแรม แล้วก็นั่งรถไฟเร็วไปพูซาน ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเอง เมื่อถึงพูซานก็แวะ Tourist info เพื่อหาข้อมูลตามระเบียบ ที่สำคัญคือถามหาร้านหนังสือที่ขายหนังสือภาษาอังกฤษ เพราะด้วยความหวังอันริบหรี่กะว่าเมืองใหญ่ขนาดนี้อาจจะหาหนังสือท่องเที่ยวได้ เจ้าหน้าที่ให้โบรชัวร์โมเต็ลใกล้ๆมาด้วย พอไปดูห้องตัวอย่างก็ตกลงเข้าพักเลย ทำไมน่ะเหรอคะก็ห้องกว้าง มีทีวีจอแบนใหญ่ยักษ์ ห้องน้ำกว้างสุดๆพร้อมอ่างอาบน้ำแบบเข้ามุม ที่สำคัญราคาถูกและสะอาด คนข้างๆบอกว่าในขณะที่เครื่องเคียงอาหารเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ห้องพักเราก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน The high speed train from Daegu to Busan took only an hour. We stopped at the tourist office as the first thing to get information about the places, and the most important thing was to find a shop that sold English travel guides. We had a string of hope to find such a book shop in South Korea's 2nd biggest city. The tourist official also gave us a brochure of a motel near by. We checked-in in that one because it had a big room, gigantic flat screen TV, computer with internet, HUGE bathroom with a corner bathtub, and the most important things was that it was cheap and super clean. Alex said that while we got served more and more side-dishes, as our trip unfolded, we also got bigger and bigger rooms for less money. เมืองพูซานเป็นเมืองท่าเลยมีตลาดปลาค่อนข้างใหญ่ และตลาดปลาJagalchi ก็คือที่ที่เราไปหาอาหารเย็นกันนั่นแหล่ะค่ะ คนข้างๆอยากลองปลาดิบ (Saengseonhoe) เราไม่นิยมเท่าไรแต่ชุดเล็กของเค้าก็ใหญ่จนสั่งอะไรอย่างอื่นไม่ได้ เพราะว่ามีเครื่องเคียงตามมาอีกเช่นเคย พอทานไปได้จนอิ่มก็มีหม้อไฟยกมาอีกแต่ปฏิเสธไปเพราะอิ่มมากๆแล้วก็คิดว่าเค้าคิดตังค์ แหมรู้งี๊เก็บท้องไว้หน่อยก็ดี

Busan is a big port city, and its Jagalchi fish market is Korea's biggest. Saengseonhow - raw fish - was something famous over there. I had no interest in raw fish, but Alex craved for it, so we ordered a small one for dinner. Guess what! It came with side-dishes :) The lady brought us a hot pot when we were already full, so we had to refuse. We didn't know that it was coming and included in the price, or we would have spared some space in our stomachs for it.

ขณะกำลังใกล้จะอิ่่มทางเจ้าของร้านก็มีคนมาเปิดศึกด้วยค่ะ สาวนางหนึ่งมาทะเลาะเอาอะไรก็ไม่รู้แต่ดูท่าทางเธอโกรธมากๆ คงเกี่ยวกับเรื่องเงินๆเพราะเห็นมีการดูสมุดบัญชีกันด้วย เสียงดังขึ้นๆเรื่อยๆ จนกระทั่งร้านนี้(ซึ่งมีเรานั่งกันอยู่สองคน) เป็นเป้าสายตาของคนทั้งโถงตลาด ไปๆมาๆก็มีร้านอื่นเข้ามาแจมด้วยอีกแหน่ะ สาวคนที่โกรธคว้ากระชอนตักปลาอันใหญ่ทำท่าจะฟาดเจ้าของร้านเราก็พอดีมีคนมาจับไว้ ท่าทางเค้าจะทะเลาะกันไม่เลิกซะด้วย...ไปดีกว่า ตอนเรากำลังจะเดินออกจากตรงนั้นก็มีตำรวจมาห้ามศึกพอดี จบลงยังไงก็ไม่อาจทราบได้เพราะไม่ได้อยู่รอดู

While we were still eating, our restaurant owner had a fight with one customer lady. That lady was pretty angry and almost hit the restaurant owner with a fishing net (the one used to get fish out of the tank), but others grabbed her arms. They made so much noise and became louder and louder, until the whole market hall watched them. Some people from other restaurants also joined in the argument! It seemed to be an endless fight. Just while we were leaving, the police came. We don't know how it ended ;) เหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ด้วยความที่อยู่ที่พูซานแค่คืนเดียว เลยต้องขอแวบไปดูสะพาน Gwangan ซะหน่อย เห็นเค้าว่ากลางคืนสวย Despite our tiredness, we made another stop at Gwangan beach to see the beautiful Gwangan bridge by night.

11.5 days in Korea: Jeonju and goodbye guide book

It was a relaxing night sleeping on such a warm floor (it was even too hot sometimes). We went up the hill to see the pavilion we saw lit up last night. The hill was just behind our accommodation. There were two pavilions - Omokdae and Imokdae - and the village view from above.

Breakfast was traditional Korean style; simple but delicious. We ate at the same time as other Korean guests. No foreigners so far!

There was lots to see in Jeonju, e.g. Pungnammun Gate, Gyeonggijeon, Omokdae. Inside the old village were art & cultural centers, e.g. Soya Sauce Making, Oriental Medicine Center, Traditional Wine Museum, Traditional Craftworks Exhibition Hall. Perhaps many centers had no live show because the tourist season was just starting. We had plenty to see anyway.
It was Saturday, so there were street sellers. Thus, we were snaking up here and there, for example herbal drinks, rice wine, and the most interesting one was deep fried ginseng!

Our lunch was recommended by the tourist office and Yang Sa Jae's owner. If we didn't miscount, Hanjeongsik at Songjeonwon restaurant served with 28 side-dishes! Yeah, we couldn't move afterwards. Thanks to the tourist office staff who reserved the table for us. Otherwise, we might have missed this experience. The restaurant serves two persons at minimum. You know why!

Our generous host at Yang Sa Jae offered to give us a ride to the bus terminal. The bus to Daegu was very comfy; big reclining seats, BUT... we couldn't sleep!!!! Why? Few minutes after the bus had left the station, Alex asked "Where is the guide book?" Me: "Didn't you take it from the seat?" Yep! Gone with the wind! Without the guidebook, we would be like two blinds watching a film. It was very important for the trip. Now was the time to plan our recovery.

Usually, Alex had the book glued to his hand. While we waited for the bus, he went to toilet and left the book on a chair next to me. I went to ask the bus driver about the bus duration to Daegu. At the same moment, Alex came back and was right behind me and ready to get on the bus. Normally, we always look back to see whether we left anything behind, but this time it was our bad luck!"Perhaps the book knew that we complained so much about it?"

The motel we found was near the bus terminal. After checking a few of them, we picked one that suited our budget. The lunch was still trying to get thoroughly digested, so we didn't need any real dinner. We walked around a bit after checking in but not for very long. Needed to get up early the next day and we did not come to see Daegu anyway.

11.5 days in Korea: Getting to know the Koreans

Saying goodbye to Seoul for now, we got up before sunrise to go to Seoul train station. Got tickets to Daejeon at 7:45, so we had time for breakfast. The only Korean restaurant at the station served delicious and spicy food. It was such a good wake-up!

The fast train took only 50 mins to get to Daejeon. While we were trying to figure out to which bus terminal we should go for a bus to Buyeo, a young Korean boy came to us. He gave us his own map and said "I don't need it anymore. I've been backpacking here and am about to leave." He also helped us to ask from ticket staff about the bus terminal. Such a nice guy!

At Buyeo bus terminal, we were trying to read the bus timetable board for a bus to Jeonju, so that we would plan for the time to be back accordingly, and again one guy came to ask "May I help you?". He helped us to clarify with the ticket saleslady about the timetable. The 2nd nice person of the day! We didn't buy the tickets since the bus left often enough. Before we headed to the sites, we needed to store our luggage somewhere. There was no locker!!!! The ticket lady offered to keep our luggage in her office. The 3rd nice person!!!


The guide book said that all the sites in Buyeo were in 15 min. walking distance. However, we wanted to save some time, so we asked one taxi in front of the station to take us to Busosanseong Fortress. To our surprise, he just pointed his finger to the direction of the fortress. Have you ever met a taxi who doesn't want to make money? The 4th nice one!


We reached the fortress gate within 15 min. Then, we walked up in a zigzag way to the top of the mountain. We couldn't find the famous Nakhwaam Rock หรือ Baekhwajeong Pavilion (picture on the left) which from the map was supposed to be on the top! (see picture above). In fact, we found out that many maps in this country showed you the way to get to the place in an easy way. For example, some maps at metro exits have North turned downwards. That way it gives you the right orientation, so you don't need to tilt your head! Confused? Yeah, we were!
  
We took a ferry back along the river instead of walking. In the boat, one Korean lady started talking to us. Once she knew that we were heading to Jeonju, she offered to give us a ride to Iksan, next to Jeonju, where she was born. She even wanted to drive us to Jeonju, but she had to attend her seminar. The 5th nice one! She was with her friends; one lady and two men. It was a bit tight in the car, but luckily it wasn't such a long ride.

The bus ride from Iksan to Jeonju was only 30 min. At Jeonju bus terminal, we were checking the time table for the next place, and, guess what, the 6th nice person came to help. We took a taxi to the tourist info in front of Jeonju Hanok village. After getting all sorts of recommendations, we walked to our accommodation, which was a traditional Korean style house.




The accommodation at Yang sa jae was really nice. The house we stayed at was 150 years old! It has a traditional underfloor heating (ondol) that utilizes direct heat transfer from wood smoke to the underside of a thick floor, which is covered by linoleum plastic. Cool, hah? The owner was just starting the fire when we got there.

After putting our stuff in the room, we were about to go for a walk. One guy came to talk to Alex, so I joined in. He then invited us for drinking tea with him, the house owner and his Chinese language teacher. He was the 7th! They shared their snacks with us, too. We chatted until dinner time, when they left. Nobody wanted us to pay anything. So generous!!!



We searched for a bibimbap restaurant recommended by Tourist info staff, but we couldn't find it. Till we asked for help, and we were just right in front of it! It didn't look like a restaurant because it was on the 2nd floor and the first fl. was just a shop selling all sort of stuff. Even when we walked inside, we still weren't sure. The guy whom we asked had to tell us to go upstairs :)








We tried bibimbup earlier but nothing liked this one. There were also more side-dishes. While enjoying the food, one of the guest on the next table talked to us. He offered us to try two of his side-dishes, which we didn't have, and told us that they were meant for VIP guests. The restaurant owner noticed we talked to the VIP, and promptly gave us also those side-dishes, and stated we were now also VIP :D The VIP guy was a university professor for Marketing. He gave us suggestion about places in Jeonju. He was our 8th nice person of the day!

On the way back to Yang sa jae, we stopped at a nice cosy tea house.Today was another memorable day for us to get to know many Koreans. They approached us with so much friendliness and generosity.